Sentiment by Tradenews - Σαβ Οκτ 18, 2008 11:22 pm

Περίληψη των προηγουμένων:

Η FED, είναι ένα ιδιωτικό consortium τραπεζών. Δημιουργήθηκε το 1913. Προ του κραχ του 1929 δημιούργησε 2 φορές υπερβολική ρευστότητα. Μετά το κραχ, ο Πρόεδρος Ρούζβελτ διατάσσει να παραδοθει - και κατάσχει - ό,τι χρυσό κυκλοφορούσε σε ιδιωτικά χέρια. Σε «αντιστάθμισμα», επαναφέρει την σύνδεση χρυσού - δολαρίου (gold standard). Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το gold standard «επισημοποιείται» αλλά μόνο για το δολάριο. Ο χρυσός συνδέεται με το δολάριο ("redeemable in gold") και το δολάριο με τα άλλα νομίσματα. Έτσι το δολάριο γίνεται το «διεθνές νόμισμα» (συνθήκη Bretton-Woods). Το 1971, ο Πρόεδρος Nixon αποσυνδέει το δολάριο από την συχέτιση του με τον χρυσό. Το δολάριο πλέον είναι ένα κομμάτι χαρτί, με αξία "Legal Tender". Με βάση μια νόμιμη υποχρέωση. «Ένα νόμιμο μέσο αποζημίωσης».

_____________________________________


Η αποσύνδεση του δολαρίου από το πολύτιμο μέταλλο μας εισήγαγε στο λεγόμενο Flat Currency System. Στο "επίπεδο" (εγώ λέω χωρίς αντίκρισμα) νομισματικό σύστημα.
Θα ‘χετε όλοι ακούσει την φράση «το δολάριο είναι σκληρό νόμισμα». Αυτό όμως είναι ένα κατάλοιπο του παρελθόντος. Σκληρό νόμισμα (hard currency) είναι μόνο αυτό το οποίο είναι μετατρέψιμο σε χρυσό. Βόλευε πάντως και του έμεινε ο «τίτλος».

Όντας λοιπόν το δολάριο το παγκόσμιο νόμισμα και αποσυνδεόμενο από τον χρυσό, μπορούσε πλέον να είναι και το πιο αγαπημένο νόμισμα των τυπογραφείων της FED. Aφού το δολάριο ήταν ένα κομμάτι χαρτί χωρίς αντίκρισμα, η FED μπορούσε πλέον να πλημμυρίσει τις αγορές, με όσα δολάρια ήθελε. Μπορούσε να νομιμοποεί την εκτύπωση και να κυκλοφορεί όσο χρήμα ήθελε. Μπορούσε να είναι ανεξέλεγκτη πατώντας πάντα η ίδια το κουμπί on/off που καθόριζε τις πιστωτικές «εξάρσεις» και την πιστωτική συρρίκνωση. Σκεφτείτε το εξής παιχνίδι: η FED μπορεί να «ανοίγει» τις κάνουλες, να παρέχει όσο χρήμα και ρευστότητα θέλει, να δημιουργεί φούσκες. Σε αυτές τις περιόδους, οι τράπεζες ζούσαν τα καλά των (μικρών) Bull κύκλων. Μεγάλα κέρδη, M&A’s (συγγωνεύσεις), χρηματιστηριακά παιχνίδια κ.ο.κ. Όταν ο κύκλος έκλεινε, η FED «φοβούμενη τον πληθωρισμό», «έσπαγε την πλάτη της φούσκας» (κατά Greenspan) με το ένα και μοναδικό υπερ-όπλο. Αύξηση επιτοκίων. Οι τράπεζες κεφαλαιοποιούσαν τα κέρδη τους, απαλλάσονταν από την σαβούρα των «δανείων» που δεν ειχαν ανάγκη, εξαγόραζαν ή χρηματοδοτούσαν εταιρείες ή επιχειρήσεις που βρίσκονταν στην ανάγκη λόγω του «δυσμενούς κλίματος», μάζευαν τα χαρτιά σε χαμηλές τιμές και ετοιμάζονταν για τον επόμενο ανοδικό κύκλο.

Στην πραγματικότητα όμως, ανεξάρτητα από τα χρηματιστηριακά «παίγνια», από το 1971, έχουμε κάτι ακόμα πιο τραγικό. Την έκρηξη του Money Supply, το πλημμύρισμα της αγοράς και των κοινωνιών με χρήμα «από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα» (ομοσπονδιακή βέβαια, όσο η ταχυδρομική Federal Express).
Είμαστε η μεγαλύτερη γενιά «επί πιστώσει».

Το money supply μετράται με συγκεκριμένους «ομοσπονδιακούς δείκτες». Είναι οι Μ0, Μ1, Μ2, Μ3. Για να μην μπω στην διαδικασία να επεξηγώ τι ειναι ο καθένας, απλά λέω ότι ο ένας έχει κάτι παραπάνω από τον άλλο. Όλοι μετράνε την ρευστότητα. Για τους οικονομολόγους της FED, o M2 είναι ‘επαρκής ένδειξη για τον «κίνδυνο» πληθωρισμού’.

Ο Μ3 είναι όμως ο απόλυτος δείκτης. Μετρά ό,τι μπορεί να θεωρηθεί circulating money. Ό,τι χρήμα υπάρχει «εκεί έξω». Η διαφορά του Μ3 με τον Μ2, είναι ότι συμπεριλαμβάνει το χρήμα που προέρχεται από τις πηγες του συστήματος. Άρα, είναι Ο δείκτης για το πόσο πετρέλαιο έκαψαν τα τυπογραφεία του Bernanke, του Greenspan και των άλλων μαέστρων και μάγων της οικονομικής και πολτικής σκηνής.

Από το 1971 έως το 2006, ο Μ3 παρουσιάζει μια α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-η άνοδο. ‘Συμπτωματικά’, από τότε που εγκαταλείφτηκε το gold standard, η FED έχει γεμίσει, όσο αέρα μπορούσε, το πιστωτικό μπαλόνι που λέγεται ΧΡΕΗ και ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.
Μέχρι το 2006, η FED δημοσίευε το διάγραμμα του Μ3 που σας παρουσιάζω, όπου φαίνεται αυτή η τεράστια πλημμυρίδα χάρτινου χρήματος, από το 1958.
ΞΑΦΝΙΚΑ, με μια ανακοίνωση που ποτέ δεν έγινε ‘ευρέως γνωστή’ η FED, ανακοίνωσε το 2006 ότι σταματάει την δημοσίευση των στοιχείων για το Μ3. Η ανακοίνωση (που επαναλαμβάνω έμεινε στην μούγγα) έλεγε ότι «τα στοιχεία Μ3 δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο από αυτά του Μ2» (μέγιστο ψέμα) και ότι «το κόστος συλλογής και δημοσίευσης των στοιχείων, υπερκαλύπτει τα πλεονεκτήματα από την δημοσίευση τους» (τα παιδιά δεν ειχαν λεφτά δηλ. και έπρεπε να κάνουν οικονομίες...).

M3 does not appear to convey any additional information about economic activity that is not already embodied in M2 and has not played a role in the monetary policy process for many years. Consequently, the Board judged that the costs of collecting the underlying data and publishing M3 outweigh the benefits.

http://www.federalreserve.gov/Releases/h6/discm3.htm

Πρόκειται απλά, για σκάνδαλο. Είναι δε ο ορισμός της απόκρυψης, της φαυλότητας και του εμπαιγμού. Είναι ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι θέλανε να αποκρύψουν ‘ΚΑΤΙ’, ότι ‘ΚΑΤΙ’ πολύ πολύ σοβαρό βρισκόταν ενόψει. Το ότι το Μ2 και το Μ3 είναι το ίδιο είναι σαν να λέμε μήλα-πορτοκάλια, ίδια.

Το Μ3 είναι

"The category of the money supply that includes M2 as well as all large time deposits, institutional money-market funds, short-term repurchase agreements, along with other larger liquid assets. This is the broadest measure of money; it is used by economists to estimate the entire supply of money within an economy.»

Αυτόν τον ορισμό δίνει η μεγαλύτερη εγκυκλοπαίδεια οικονομικών όρων στο διαδίκτυο. Όποιος θέλει να το αμφσβητήσει λοιπόν, μάλλον δεν μπορεί και να θέλει.
http://www.investopedia.com/terms/m/m3.asp

Επομένως το Μ3 δείχνει την ρευστότητα που έχουν ΚΑΙ δημιουργούν οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί. Ποιοι είναι αυτοί; οι τράπεζες...
http://www.shadowstats.com/alternate_data

Άρα οι μεγάλοι, από το 2006, δεν θέλανε να ξερουμε πόσο χρήμα επιπλέον παρήγαγαν. Εικάζω ότι από το 2006 δουλεύουν τριπλοβάρδιες.
Αλλά τα νέα, όπως πάντα, επιβεβαιώνουν την πραγματικότητα
«FED και ΕΚΤ πλημυρίζουν δολάρια τις τράπεζες», μας λένε οι «ειδήσεις» της προηγούμενης εβδομάδας

http://www.bloomberg.com/apps/news?pid=20601087&refer=home&sid=axvBqqIf444o
http://www.bloomberg.com/apps/news?pid=newsarchive&sid=ay_G7tlkKGps

Αν έχετε αρχίσει να αισθάνεστε κάπως, να σας παραπέμψω σε μια ομιλία του «Ελικοπτερά» Ben Bernanke εν έτει 2002, όταν ο πραγματικός κίνδυνος του Deflation, ήδη υπήρχε στις ΗΠΑ και ο Ben ήταν ακόμη ένας απλός οικονομολόγος.

Στην περίφημη αυτή ομιλία, ο Ben καταρχάς λέει ότι το Deflation είναι κάτι που «καλύτερα να το αποφύγεις παρά να το γιατρέψεις». Δεν το θέλει ούτε ο - τραπεζικός - διάβολος. Προκειται για μια ταχεία απαξίωση (μείωση) των τιμών. Λέει ότι σε περίπτωση που έρθει (ήταν ήδη παρόν), «πράγμα απίθανο για το μέλλον των ΗΠΑ» (ουδέν σχόλιο) τότε η FED είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει ΟΠΟΙΟ μέσο ή ΕΡΓΑΛΕΙΟ είναι διαθέσιμο.

Από το να επέμβει ευθέως στις «ανοικτές» αγορές, να καπελώσει τις αγορές ομολόγων, να βάλει πλαφόν στα ομόλογα, να δανείσει άτοκα, να φτάσει το επιτόκιο της στο 0%, να αγοράσει μετοχές, κλπ κλπ. Να κάνει τα ΠΑΝΤΑ. Τι πρόβλημα να’χει. Όσα λεφτά χρειάζονται, τυπώνουν. Flat currency.

Παύση: Για ποιο λόγο να «κάνει τα πάντα;». Για να μας σώσει; Να διατηρήσει την παγκόσμια ευημερία μας; Να πάμε τον κόσμο μπροστά;

Επίσης: Η FED ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ. ΠΩΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η FED ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο,ΤΙ ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ Ο BEN TOTE; ΣΕ ΤΙ ΝΟΜΟΥΣ ΥΠΑΚΟΥΕΙ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ; ΑΝ Ο ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΙΑΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΕΧΕΙ ΤΟΣΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΟΣΕΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΥΤΕ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ, ΤΟΤΕ...

«ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;»

Συνέχεια:
Ο Ben δεν σταμάτησε εκεί, ξετυλίγοντας το ανατριχιαστικό κουβάρι των παρεμβάσεων στις οποίες «ενδεχομένως» θα μπορούσε η FED να προβεί.
Βάσισε όλη την επιχειρηματολογία του στο εξής:

«...(Στα πλαίσια) ενός επίπεδου νομισματικού συστήματος (flat money system) δηλαδή έγχαρτου (σ.σ. Paper assets δηλ. κονφετί), μια κυβέρνηση (στην πραγματικότητα μια κεντρική τράπεζα και άλλες υπηρεσίες) έχουν την δυνατότητα πάντα να δημιουργουν αυξανόμενη κατανάλωση και πληθωρισμό, ακόμα και εάν τα επιτόκια είναι στο μηδέν».

«under a fiat (that is, paper) money system, a government (in practice, the central bank in cooperation with other agencies) should always be able to generate increased nominal spending and inflation, even when the short-term nominal interest rate is at zero.»

Με απλά λόγια: Τυπώνουμε όσο χρήμα θέλουμε. Ακόμα και αν λόγω Deflation φτάσουμε τα επιτόκια στο 0%. Φουσκώνουμε όσο θέλουμε, όποτε θέλουμε. Πάμε παρακάτω.

Και συνεχίζει: «Η Αμερικάνικη Κυβέρνηση (σ.σ. πριν μας είπε ότι εννοεί «μια κεντρική τράπεζα και άλλες υπηρεσίες») έχει μια τεχνολογία που λέγεται εκδοτικές μηχανές, που της επιτρέπει να τυπώνει όσα δολάρια θέλει, χωρίς κόστος (...) Συμπεραίνουμε ότι μια αποφασισμένη κυβέρνηση μπορεί πάντα να δημιουργεί αυξανόμενη κατανάλωση και επομένως, πληθωρισμό. Φυσικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν πρόκειται να τυπώσει χρήμα και να το μοιράσει όπου να’ ναι (αν και υπάρχουν πολιτικές γι’ αυτό). «Κανονικά», τα χρήματα εισάγονται στην οικονομία, μέσω των αγορών χρεογράφων από την FED.»

Θέλετε σχόλιο; Oι άνθρωποι είναι τρελοί. Είναι μανιακοί. Είναι η δικτατορία του χρήματος, φίλοι. Θα κάνουν τα πάντα για να μην βουλιάξουν και όταν βουλιάξουν θα μας πάρουν μαζί τους.

Αυτά που ελεγε ο Bernanke το 2002, όταν σας τα ανέφερα λίγο πιο πάνω σαν σκέψεις, ακόμα και με τα δεδομένα που παραθέτω, ίσως κάπου μέσα σας να πιστεύατε ότι είναι και λίγο υπερβολικά ή συνωμοσιολογικά.

Ε, να λοιπόν, που μας τα λέει και ο ίδιος με δικά του λόγια. Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει σήμερα και τι πρόκειται ακόμα να συμβεί, διαβάστε αυτήν την ομιλία. Και αναρωτηθείτε γιατι έβαλαν αυτόν τον άνθρωπο στην FED το 2005 και γιατί το 2006 σταμάτησαν να μας λένε τι χρήμα κυκλοφορεί, πόσο χρήμα σπρώχνουν. Και επίσης, για το πόσο «ξαφνικά» ήταν γι ‘αυτούς όλα όσα συμβαίνουν.

http://www.federalreserve.gov/boardDocs/speeches/2002/20021121/default.htm

Είπα όμως πριν τον Ben «Ελικοπτερά» και την ομιλία «περίφημη». Ο λόγος είναι ότι αυτό το παραλήρημα ο επικίνδυνος, το επιστέγασε με την εξής φράση:

«A money-financed tax cut is essentially equivalent to Milton Friedman's famous "helicopter drop" of money»
«μια μείωση της φορολογίας είναι αντίστοιχη με την διάσημη (φράση) του Milton Friedman, για την ρίψη χρημάτων με ελικόπτερο».

Τι εννοεί με αυτά ο Ben; Αναπαράγει απλώς την φράση του Friedman, Νομπελίστα oικονομολόγου της ‘ελεύθερης αγοράς’, τον οποίο ακολούθησαν με ευλάβεια η Θάτσερ, ο Ρίγκαν, ο Πινοσέτ...

Είχε πει λοιπόν ο Μίλτον ότι, «deflation can be fought against by "dropping money out of a helicopter". Ο αποπληθωρισμός, μπορεί να αντιμετωπιστεί ρίχνοντας χρήματα από ελικόπτερο... To "helicopter drop" είναι άποψη, είναι θέση και είναι και στρατηγική. Ο Bernanke δεν μπορούσε να το πει έτσι, οπότε η ανάφορα του έγινε ‘πλαγίως’ και μάλιστα μιλώντας για μείωση φόρων (τάχαμου) και «όσοι κατάλαβαν».
Εξ άλλου η ομιλία του ήταν στην ένωση οικονομολόγων.

Εν κατακλείδι, βλέπουμε ότι η πολιτκή της εγκαθίδρυσης του δολαρίου ως κεντρικού νομίσματος είχε καταρχάς τον σκοπό η FED (η Αμερικάνικη Ένωση Τράπεζων) να αποκτήσει έναν παγκόσμιο ρόλο. Αφού αυτό συνέβη, το δολάριο αποσυνδέθηκε από τον χρυσό. Ο κόσμος μπορούσε να πλημμυρίσει με χρήμα. Η φούσκα 80ετίας, μαζί με τα υπερκέρδη τους, έφτασε το μπαλόνι στα όρια του. Και αυτήν τη στιγμή συμβαίνει τούτο

thomass έγραψε:

Η μείωση των επιτοκίων από τις Κεντρικές Τράπεζες, που επαγγέλλεται και προλειαίνεται με "εκθέσεις", "αναλύσεις" και "συστάσεις" είναι σαν να δίνεις την δόση του σε έναν εξαρτημένο. Κάποια στιγμή θα πεθάνει ή από υπερβολική δόση ή από εκφυλισμό των οργάνων του. Το φάρμακο σου δεν μπορεί να είναι το δηλητήριο του. Η διοχέτευση όλο και περισσότερου ρευστού σε ένα σύστημα που από αυτό ακριβώς πάσχει, για να επιζήσουν κάποιοι λίγους μήνες ακόμη ή για να την βγάλουν οι εκλεκτοί τους έως τις εκλογές, θα οδηγήσει μαθηματικά και με βάση την ιστορία, σε πολύ μεγάλο πληθωρισμό (hyper inflation) με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον απλό κόσμο και τις οικονομίες γενικότερα. Ο υψηλός πληθωρισμός δεν είναι άγνωστο φαινόμενο για εμάς τους Έλληνες. Όλοι θα θυμάστε την οικονομική δυσπραγία των αρχών της δεκαετίας του '90 με πληθωρισμό πλησίον του 25%. Φυσικά τότε το χρήμα θα γίνει και δυσεύρετο. Οι απλοί άνθρωποι θα την πληρώσουν.

Η πορεία δηλαδή είναι πλέον ένας διπλός δρόμος: α. Ή το ήδη μεγάλο μπαλόνι θα σκάσει τώρα που έχει αρχίσει και τρυπάει με οδυνηρές συνέπειες, ούτως ή άλλως. Eίναι to Deflation, τώρα.

β. Ή το μπαλόνι, θα μπαλωθεί και θα φουσκώσει ακόμα περισσότερο. Αυτό το σενάριο είναι εφιαλτικό. Κάποια στιγμή στο μέλλον η έκρηξη θα είναι τόσο μεγάλη και εντυπωσιακή, που τίποτα και κανείς δεν θα μπορέσει να σταθεί στο δρόμο της. Αυτή είναι η περίπτωση του Hyper inflation πριν από το Deflation.

Και στις 2 περιπτώσεις χαμένος θα είναι ο άμαχος πληθυσμός και οι πρωταίτιοι θα φύγουν από την πίσω πόρτα.
Θέλω όμως να σκεφτούμε και το εξής: Αφού η κατάσταση ήταν εκ των πραγμάτων προδιαγεγραμμένη, το έβλεπαν ότι ερχόταν και δεν έκαναν τίποτα ή δεν κατάφεραν να κάνουν, τι συμβαίνει; Γιατί άραγε;

Καλό Σαββατόβραδο.

_____________________________

Υγ1 Αν όλα όσα παρατέθηκαν είναι «αξιοσημείωτα», ακολουθούν και κάποια ακόμα που θα κλείσουν την «ιστορική αναδρομή» με εξίσου αξιοσημείωτο τρόπο. Κάνω μια προσπάθεια να παραθέτω στοιχεία και επιχειρήματα και να αποφεύγω τις κρίσεις. Καμιά φορά είναι αδύνατον να μην το πράττω.
Υγ2 Στοιχείο Sentiment: Πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Warren Buffet αναφέρουν ότι «ήρθε ο καιρός για αγορά μετοχών». Αυτό είναι σημείο ότι ακόμα δεν είδαμε τον μεσοπρόθεσμο πυθμένα. Βάσει του sentiment.