Sentiment by Tradenews - Πεμ Οκτ 16, 2008 11:56 pm

(η παράθεση είναι μακρυσκελής αλλά μακάρι τις επόμενες 2-3 δημοσιεύσεις να τις διαβάσουν όλοι)
________________________

H Αμερική, πλην πολλών άλλων, είναι η χώρα των lobbies, των τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων, καλώς ή κακώς όμως και η οικονομική υπερδύναμη, που εξουσιάζει τον πλανήτη. Ή μήπως όχι; H αμφισβήτηση αυτή μας προέκυψε «ξαφνικά» και «εσχάτως». Και θα μας κρατήσει συντροφιά μέχρι πλέον να γίνει μια ‘νέα βεβαιότητα’.

Ναι ή όχι λοιπόν, προς το παρόν αληθέστερο είναι ότι εκεί εδράζουν αυτοί οι οποίοι κινούν τα νήματα.

Αυτά τα οικονομικά νήματα, τα οποία ενδιαφέρουν το θέμα μας, παραδόθηκαν στους Ηνίοχους της Παγκόσμιας ηγεσίας, σταδιακά και μάλλον προγραμματισμένα, βασικά από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Σηματωρός, η δημιουργία της FED, ενός ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ consortium (ένωσης) Τραπεζών, το 1913, η οποία προήλθε, ύστερα από 2 «αποτυχημένες» προσπάθειες και από μια (κάποιοι λένε) τεχνητή όσο και σοβαρή τραπεζικη οικονομική κρίση, τον πανικό του 1907, που ομοιάζει αρκετά με την σημερινή.


Δεκαέξι χρόνια μετά το Federal Reserve Act, αν και η FED υποτίθεται ότι θα εξισορροπούσε τις ανισότητες και θα δημιουργούσε σταθερότητα, ήρθε η περίφημη πια, "Μεγάλη Ύφεση", του 1929-1932. Τα αίτια της, δεν είναι της παρούσας. Αυτό όμως που μετράει είναι ότι στα πρώτα χρόνια λειτουργία της, η νεοσύστατη FED αύξησε το money supply κατά 100%. Το διπλασίασε. Έπειτα το μείωσε απότομα για να επέλθει μια ύφεση 2ετίας και έπειτα το ξαναύξησε στην δεκαετία του 1920 κατά 62%. Στα όρια της σταθερότητας, πάντα...

Πολύ χονδρικά, η κατάσταση έκτοτε έχει ως εξής: Η δημιουργία της Κεντρικής Τράπεζας, κατ’ ουσίαν δίνει [στα πλαίσια μιας κεντρικής εξουσίας], την δυνατότητα σε μια ομάδα, δυνατών και «εκλεκτών» τραπεζιτών να καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και όταν τούτο δεν αρκεί, το ίδιο το παιχνίδι. Όχι μόνο το οικονομικό. Σε όλα τα επίπεδα.

Έχετε αλήθεια ποτέ αναρρωτηθεί,
Τι είναι το κυκλοφορούν χρήμα (money supply);
Τι είναι τα νομίσματα;
Πώς μπορεί (και έως ποιο βαθμό) ένα κράτος ή μια οντότητα να «ορίσει» το money flow;
Το πρώτο ερώτημα που είχα ήταν αυτό (ένα παιδικό ερώτημα): αν κάποιος χρωστά και ταυτόχρονα μπορεί να τυπώνει απεριόριστα χρήμα, τότε δεν θα χρωστά ποτέ. Όσο απλοϊκός και αν ακούγεται αυτός ο συλλογισμός είναι η αλήθεια, μόνο που η πραγματικότητα, είναι ακόμα χειρότερη. Γιατί;

Ανατρεχοντας σε ιστορικά γεγονότα, συνοπτικά, έως την δεκαετία του 1920, ο κόσμος όλος, ακολουθούσε την απλή και ταυτόχρονα λυτρωτική πολιτική της συσχέτισης του χρήματος με τα αποθέματα των πολύτιμων μετάλλων κάθε κράτους. Για να το κάνω όσο πιο απλό μπορώ, ο πλούτος και η οικονομική δύναμη ενός κράτους βασιζόταν στα αποθέματα χρυσού και άργυρου (το ασήμι, κοινώς). Με βάση τον «χρυσό κανόνα» τα κράτη έπρεπε να θέτουν σε κυκλοφορία τόσο ακριβώς χρήμα όσο τα αποθέματα τους. Και για να το πω καλύτερα, το κυκλοφορούν χρήμα έπρεπε να είναι υποχρεωτικά σε αντιστοιχία με τον χρυσό.

Επίσης, τα εμπορικά ισοζύγια (το πόσο δηλαδή ένα κράτος χρωστά σε κάποιο άλλο από τις εμπορικές του συναλλαγές - αρνητικό ισοζύγιο - ή το πόσο του χρωστάνε - θετικό ισοζύγιο) βασίζονταν επίσης στον «χρυσό κανόνα». Το gold standard όπως λεγόταν. Έτσι, αν είχα ως κράτος αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο με την Χ χώρα, έπρεπε να αντισταθμίσω την οφειλή μου με τα αποθέματα που κατείχα και έτσι να την εξοφλήσω. Ήταν αυτό που λέμε: «έχω πρόσωπο».

Το χρήμα που κυκλοφορούσε λοιπόν στην αγορά, έπρεπε ευθέως να έχει αντίκρισμα, στα πολύτιμα μέταλλα, που βρίσκονταν στο σεντούκι του εκάστοτε κράτους (το θησαυροφυλάκειο). Έτσι το δολάριο, είχε επί του νομισματος την αναφορά "Redeemable in Gold";. Μετατρέψιμα (ή εξαργυρούμενα) σε χρυσό.

Αυτή η απλή (και αρχέγονη) πρακτική, ήταν μια πραγματική εγγύηση για την σταθερότητα, τις συναλλαγατικές ισοτιμίες και τις οικονομίες εν γένει. Ήταν όμως, όπως υποστηρίζεται και ένα αγκάθι για τους λαίμαργους και αμείλικτους μεγαλοτραπεζίτες, βασικά (και αρχικά) αυτούς της Νέας Υόρκης (Morgan, Rockefeller, Rothchild κ.α.). Τα κέρδη, η συναλλακτική δραστηριότητα και η τάξη δεν μπορούν να δημιουργήσουν, γρήγορα, εύκολα και (όπως πίστευαν και αρκετοί ακόμα πιστεύουν) διαρκώς (ad infinitum) υπερκέρδη.

Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε η ανάγκη ύπαρξης Κεντρικών Οργανισμών που θα ελέγχουν βασικά α. Την παροχή του χρήματος (money supply) και β. Τα επιτόκια (interest rates).

Αυτά τα 2 μαζί μας οδηγούν στο επόμενο: Ιδιωτικές τράπεζες (βλ. Ιδιωτικά/ολιγαρχικά συμφέροντα) να «παρέχουν» χρήμα, να χρηματοδοτούν τα κράτη. Χωρίς αυτό, ουδεμία ανάπτυξη, πολιτική, κυβέρνηση και εν τέλει λειτουργία οπου γης είναι βεβαίως νοητή και βιώσιμη. ‘Παρέχουν’ δε, σε εισαγωγικά.
Στην πραγματικότητα δανείζουν με ΤΟΚΟ.

Αυξομειώνοντας τα επιτόκια και επομένως την κυκλοφορία του χρήματος (χαμηλά επιτόκια = μεγάλη ρευστότητα, υψηλά επιτόκια = χαμηλή ρευστότητα), οι Κεντρικές Τράπεζες ελέγχουν την ροή του χρήματος απολύτως.

Όπως ήδη καταλάβατε, ένα είναι το θεμέλιο στοιχείο του συστήματος, το οποίο παραμένει αναλλοίωτο και βαίνει διαρκώς αυξανόμενο ως μια αιώνια Bull Market: Η λέξη ΧΡΕΗ. Για να κλείσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο δουλείας για τα κράτη και τους πολίτες τους, ας αναρωτηθούμε και το εξής:
ΠΩΣ αποπληρώνονται αυτά τα χρέη;
Η απάντηση είναι εύκολη. Με νέα χρέη, με νέα δάνεια.
Grosso modo, o μεγαλύτερος δανειολήπτης στο παγκόσμιο σύστημα είναι τα κράτη και ο μεγαλύτερος πιστωτής τους, οι Κεντρικές Τράπεζες.

Tι σχέση έχει όμως το gold standard με αυτήν την πρακτική, τι είναι το gold carry-trade, πόσο χρήμα κυκλοφορεί και πώς ελέγχεται;

Καταρχάς ο κανόνας του χρυσού, εφαρμόστηκε από την μεγάλη ανάγκη που υπήρξε για την καθιέρωση ενός διεθνούς νομισματικού συστήματος για την διευκόλυνση του διαρκώς αναπτυσσόμενου διεθνούς εμπορίου. Όπως προανέφερα, κάθε χώρα καθόρισε μια συγκεκριμένη ισοτιμία του εθνικού της νομίσματος με τον χρυσό. Το σύστημα αυτό ίσχυσε από την αρχή του 20ου αιώνα έως και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όπου σταδιακά το μοντέλο αυτό εγκαταλείφτηκε από τις χώρες που το ακολουθούσαν έως τότε. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και κυρίως από το 1920 έως το 1935 υπήρξε μια διεθνής προσπάθεια για την επαναφορά του συστήματος του κάνονα του χρυσού με πολλά προβλήματα. H προσπάθεια των Τραπεζών για αποσύνδεση από τον κανόνα ήταν έντονη από τότε.

Όπου δεν πίπτει λόγος όμως, πίπτει ράβδος.

Όπως συχνά έχει τονιστεί, στην Αμερικάνικη ιστορία, μεγάλες αλλαγές στις οποίες εναντιωνόταν ο Αμερικάνικος λαός, επήλθαν βιαίως και πάντα «ξαφνικά», λόγω της «ανάγκης που επέβαλαν εξωτερικά γεγονότα». Για αυτό άλλωστε οι Αμερικανοί έχουν και μοτό το"In God we trust".
Πάντοτε κάτι θα έρθει «εξ ουρανού» (στην πραγματικότητα υπέρ των ολίγων, προς τα έξω όμως υπέρ του «Αμερικάνικου λαού»).
Μεγάλη η τύχη τους, σας λέω....

Έτσι λοιπόν, μετά την «Μεγάλη Ύφεση» και το «αναπάντεχο κραχ», η κυβέρνηση Roosevelt που διαδέχτηκε τον Πρόεδρο Hoover (κατά γενική ομολογία έναν "business friendly" Πρόεδρο - σας θυμίζει κάποιον ή κάποιους; ), προέβη σε μια πρωτοφανή ενέργεια: στην κατάσχεση του κυκλοφορούντος χρυσού. Όλοι οι Αμερικανοί όφειλαν να παραδώσουν, έως την 1η Μαΐου 1933 τον χρυσο που κατείχαν «σε μια συνδεδεμένη με την FED» Τράπεζα αλλιώς σε αντίθετη περίπτωση απειλούνταν με 10ετή φυλάκιση και $10.000 πρόστιμο! Η εντολή είχε ως εξής :

I, Franklin D. Roosevelt, President of the United States of America do hereby prohibit the hoarding of gold coin, gold bullion, and gold certificates within the United States. All persons are hereby required to deliver on or before May 1, 1933, to a Federal Reserve bank or a branch or agency thereof or to any member bank of the Federal Reserve System all gold coin, gold bullion, and gold certificates now owned by them or coming into their ownership on or before April 28, 1933. Whoever willfully violates any provision of this Executive Order may be fined not more than $10,000, or imprisoned for not more than ten years or both. (δες φωτό)

Σε συνθήκες πανικού, όλα επιτρέπονται... Η κίνηση αυτή, θεωρείται (και αποκαλείται πλέον) ως η Μεγάλη Ληστεία (The Great Robbery). Φυσικά - φυσικά, έγινε για «το συμφέρον του έθνους αυτές τις δύσκολες ώρες» και «για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης». Παρεμπιπτόντως: η ανταλλαγή χρυσού με δολάρια έγινε στα $20,67/ουγγιά. Μετά την ολοκλήρωση του θεάρεστου έργου, ο Roosevelt, αφού είχε συγκεντρώσει ό,τι χρυσό κυκλοφορούσε σε κρατικά και τραπεζικά τσουβάλια, επανέφερε (ως Δημοκράτης) το «gold standard» μόνο που η ισοτιμία ήταν λίγο μεγαλύτερη: $35/ουγγιά. Μόλις 69% υποτίμηση των χρημάτων των απλών ανθρώπων και ανατίμηση των τραπεζικών αποθεμάτων σε λίγους μήνες. Αιέν και αιέν και άξιον εστί το τίμημα, κατά Ελύτη.

http://www.gold-coins-bullion.com/Articles/Gold-Seizure-in-the-United-States
http://jimbovard.com/blog/2006/12/06/the-great-gold-robbery/

Τα χρόνια πέρασαν και τo gold standard, ισχυροποιήθηκε όσο τίποτα, μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η ανθρωπότητα γνώρισε μια περίοδο πολύ μεγάλης νομισματικής αστάθειας που περιλάμβανε υπερπληθωριστικές τάσεις με φυσικό επακόλουθο τις συχνές και μεγάλες μεταβολές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες.

Έτσι προς το τέλος του πολέμου, πραγματοποιήθηκε η Νομισματική και Χρηματοοικονομική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών, ευρύτερα γνωστή ως η Διάσκεψη του Bretton Woods. Στην διάσκεψη αυτή που διάρκεσε από 1 έως 22 Ιουλίου του 1944, στο ομώνυμο παραθεριστικό θέρετρο της πολιτείας New Hampshire των ΗΠΑ, παραβρέθηκαν 730 συμμετέχοντες από 45 συμμαχικές χώρες. Εκεί αποφασίστηκε η δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας, της GATT καθώς και η υιοθέτηση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών που έγινε γνωστό ως το σύστημα του Bretton Woods. Σύμφωνα με το σύστημα αυτό κάθε χώρα που συμμετείχε αναλάμβανε την υποχρέωση να ασκήσει τέτοια νομισματική πολιτική που να διατηρεί την συναλλαγματική της ισοτιμία σταθερή σε μια καθορισμένη τιμή, συν/πλην ένα τοις εκατό, σε σχέση με τον χρυσό. Σκοπός της δημιουργίας αυτού του συστήματος ήταν η ύπαρξη ενός ομαλού και προβλέψιμου διεθνούς κλίματος συναλλαγών ανάμεσα στις συμμετέχουσες χώρες, που θα διέπονταν από συγκεκριμένους κανόνες, με περιορισμό των ελέγχων, και την επίτευξη της μετατρεψιμότητας των νομισμάτων όλων των χωρών που συμμετείχαν στο σύστημα του Bretton Woods, μέσω των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών. Το σύστημα αυτό διέφερε από το κλασικό σύστημα του κανόνα του χρυσού των αρχών του 20ου αιώνα στο ότι οι ισοτιμίες των νομισμάτων των χωρών που συμμετείχαν ήταν σταθερές μεν σε σχέση με τον χρυσό, δεν ήταν όμως τα νομίσματα τους απ’ ευθείας μετατρέψιμα σε χρυσό. Μετατρεψιμότητα σε χρυσό διατηρούσε μόνο το αμερικάνικο δολάριο στην τιμή των $35 ανα ουγγιά χρυσού. Οι υπόλοιπες χώρες καθόριζαν τις ισοτιμίες τους σε σχέση με τον χρυσό μόνο έμμεσα καθώς υπολόγιζαν την σχέση εθνικού νομίσματος ανά ουγγια χρυσού που επιθυμούσαν και όριζαν αντίστοιχα την ισοτιμία τους με το δολάριο. Το δολάριο έτσι έγινε «παρεμβατικό νόμισμα» για την διατήρηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Όπως είπαμε παραπάνω οι συμμετέχουσες χώρες στο σύστημα αυτό ήταν υποχρεωμένες να διατηρούν την ισοτιμία τους με το δολάριο σταθερή με μικρές μόνο αποκλίσεις της τάξης του 1% από την κεντρική-ορισμένη ισοτιμία. Για να επιτευχθεί η σταθερότητα αυτή οι χώρες αναλάμβαναν να αγοράσουν ή να πουλήσουν την απαραίτητη ποσότητα σε χρυσό ή σε συνάλλαγμα ώστε να βρίσκεται η ισοτιμία τους μέσα στα στενά όρια του +/- 1% από τις κεντρικές ισοτιμίες.

Ακόμα, σύμφωνα με το σύστημα αυτό οι επί μέρους χώρες μπορούσαν αν υπήρχε σχετική νομισματική αναγκαιότητα να προχωρήσουνε σε υποτίμηση του εθνικού τους νομίσματος έως και 10% χωρίς την άδεια αλλά με την επίβλεψη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αν υπήρχε αναγκαιότητα για υποτίμηση μεγαλύτερη του 10% τότε έπρεπε να υπάρχει σχετική έγκριση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ταυτόχρονα όμως οι ΗΠΑ άρχισαν αν εμφανίζουν σοβαρά ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών τους δημιουργώντας ένα αίσθημα νευρικότητας και έρπουσας ανησυχίας για το παρόν και κυρίως το μέλλον του διεθνούς νομισματικού συστήματος. Το συνεχόμενα ελλειμματικό ισοζύγιο πληρωμών σήμαινε ότι όλο και μεγαλύτερη ποσότητα συναλλαγματικών αποθεμάτων των ΗΠΑ και χρυσού έφευγαν προς το εξωτερικό.

Έτσι δημιουργήθηκε ο εξής ισχυρισμός: «Η ανελαστικότητα των τιμών στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και η γενικότερη αστάθεια στην διεθνή πολιτική και οικονομική σκηνή προκάλεσαν διαδοχικές υποτιμήσεις και ανατιμήσεις των ισχυρών νομισμάτων πράγμα που οδήγησε σε αστάθεια, αβεβαιότητα και την ανάγκη λήψης νομισματικών μέτρων από τις ΗΠΑ για την στήριξη του δολαρίου. Τα μέτρα αυτά όμως δεν απέδωσαν καθώς τόσο το ελλειματικό ισοζύγιο των ΗΠΑ όσο και το κλίμα της διεθνούς αβεβαιότητας συνέχισαν να συντηρούνται στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα».

(σε πλάγια γραφή αποσπάσματα από την πηγή http://en.wikipedia.org/wiki/Bretton_Woods_system )

Έτσι, το 1971 με απόφαση ενός ακόμη "business friendly" προέδρου, του Προέδρου του Watergate, Richard Nixon, οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό και μαζί μ’ αυτήν το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods. «Έτσι»,λένε οι εγκυκλοπαιδικές μας γνώσεις, «αρχίζει η νεότερη εποχή των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών».

Το μεταβατικό μεταπολεμικό "στάδιο ανοχής" παρήλθε. Το δολάριο ήταν πλέον το "παγκόσμιο νόμισμα". Η αντιστοίχιση όμως με τον χρυσό, έκοβε από αλλού κέρδη. Αυτό έπρεπε να αλλάξει. Και άλλαξε με την αποσύνδεση του από τον χρυσο.

To δολάριο πλέον ανέγραφε "Legal Tender". Απο εκεί δηλ. που ήταν σε αντίκρισμα χρυσού (πραγματικής αξίας) έγινε μια "νόμιμη υποχρέωση". Αέρας. (δες φωτό)

ΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ σήμαινε αυτή η απίστευτης σημασίας εξέλιξη, που οδήγησε και τι συνέπειες έχει, θα προσπαθήσω όσο πιο ευσύνοπτα και πλέον με συγκλονιστικά νομίζω στοιχεία και διαγράμματα, να παραθέσω τις επόμενες μέρες.

Ελπίζω να γίνει απολύτως αντιληπτό, αυτό το οποίο πραγματικά συμβαίνει. Και το οποίο, κατά «παράβαση» της θεματολογίας δεν θα έρθει ποτέ «στα ΝΕΑ». Δεν παύει να είναι όμως η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Προς το παρόν σας καληνυχτώ όλους και συγνώμη αν κούρασα.

Είναι όμως η βάση για όσα θα ακολουθήσουν.