Sentiment by nTradenews- Τετ Οκτ 22, 2008 1:34 am

Είδαμε μέχρι στιγμής, μέσες – άκρες πως και με ποιες διαδικασίες κάποια ιδιωτικά συμφέροντα, έφτασαν να καθορίζουν τη νομισματική πολιτική σε ολόκληρο τον κόσμο και πως κατέστησαν την παγκόσμια οικονομία υποχείριο των διαθέσεων και της απληστίας τους.

Έχοντας μιλήσει για την δημιουργία της FED, για το money supply, για την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό και πάνω από όλα για την εκχώρηση σε ιδιώτες, της ίσως πιο κυριαρχικής εξουσίας του κράτους, της εκτύπωσης και κυκλοφορίας του νομίσματος, έρχεται η ώρα να εξετάσουμε ένα από τα πιο μεγάλα «κόλπα» που λαμβάνει χώρα στην παγκόσμια οικονομική σκηνή και λέγεται “gold carry trade”.

Προτού συμβεί αυτό, ας ξεκαθαρίσουμε εκ νέου ότι: ο χρυσός, ως το πολυτιμότερο μέταλλο ανέκαθεν, ήταν το σύμβολο του πλούτου και της δύναμης.

Τα Paper assets, έγιναν το κέντρο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως είδαμε από την εγκατάλειψη της συνθήκης Bretton Woods, το 1971. Πιο πριν, μετά το κραχ του 1929 η Αμερικάνικη Κυβέρνηση είχε φροντίσει να συγκεντρώσει ό,τι χρυσό κυκλοφορούσε. Δεδομένου του Colorado Gold Rush (της μεγαλύτερης χρυσοθηρίας που έγινε ποτέ και που αντιστοιχει στο 1% των παγκόσμιων αποθεμάτων), του gold seizure του 1933 και της συγκέντρωσης του πλούτου στις ΗΠΑ, η χώρα αυτή κατέστη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού στον κόσμο. Και επομένως η πιο ισχυρή.

Η ποσότητα των Αμερικάνικων αποθεμάτων με βάση την καταμέτρηση τους το 1953, ήταν 20.663 τόνοι. Όταν εγκαταλείφθηκε η συνθήκη Bretton Woods, το 1971, τα αποθέματα των ΗΠΑ είχαν μειωθεί σε λιγότερο από το μισό (9070 τόνοι)! Μόλις σε 20 χρόνια. Την ίδια περίοδο, τα αποθέματα των «Οικονομικών Οργανισμών» (βλ. Τράπεζες) αυξήθηκαν κατά περίπου 400%... Οι ΗΠΑ, δεν έχουν ανακοινώσει επισήμως (και δεν εχουν προβεί σε απογραφή) τα αποθέματα τους από το 1953. Είναι άλλη μια μουγγή πρωτιά για μια τόσο δημοκρατική χώρα... Όμως, το World Gold Council, καταγράφει (ευτυχώς) τις μεταβολές και κάποιος μπορεί πολύ εύκολα να βρει όλα τα στοιχεία εδώ:
http://www.research.gold.org/reserve_asset/ (δες πίνακα)

Αν μαθαίνατε ότι η μισή σας περιουσία έκανε φτερά, δεν θα θέλατε να ξέρετε που πήγε; Οι Αμερικανοί πάντως, ποτέ δεν ρώτησαν. Ποτέ δεν τους το είπαν εξάλλου.

Που πήγαν, λοιπόν, τα – ασύλληπτης αξίας – μισά αποθέματα χρυσού των ΗΠΑ σε μόλις 20 χρόνια; Και γιατί, από τότε που ο χρυσός έπαψε να είναι συνδεδεμένος με το νόμισμα, σταμάτησε η μείωση των αποθεμάτων; Από το 1980 έως σήμερα τα αποθέματα των ΗΠΑ έμειναν σχεδόν αμετάβλητα. Τι άλλαξε;

Η πιο πειστική και τεκμηριωμένη απάντηση είναι ότι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν 2 πολέμους (στην Κορέα και το Βιετνάμ) και να εξαπλωθούν στον κόσμο πολτικά, στρατιωτικά και οικονομικά (βασικά εννοώ το enterprise expansion με «χορηγό» την κυβέρνηση), σπατάλησαν αυτόν τον πλούτο. Για την ακρίβεια τον μισό. Εδώ μιλάμε όμως για μια σχεδόν αδιανόητη «εκχώρηση» κρατικής περιουσίας στις Τράπεζες. Τι εννοώ;

Παρακαλώ ακολουθήστε τον συλλογισμό μου: Το κράτος, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις δραστηριότητες που αναφέρθηκαν, δανείστηκε από αυτούς στους οποίους είχε προηγουμένως... εκχωρήσει το δικαίωμα εκτύπωσης και κυκλοφορίας του νομίσματος, με το Federal Reserve Act.
Επειδή όμως, μέχρι το 1971 η συνθήκη Bretton – Woods υποχρέωνε την ανταλαξιμότητα του νομίσματος σε χρυσό και επειδή το νόμισμα έπρεπε να είχε αντίκρισμα στο πολύτιμο μέταλο, το κράτος προκειμένου να λάβει τις «ιδιωτικές χορηγήσεις», αντάλλασσε χρήμα με χρυσό. Πολύ απλά, οι πολεμικές, βιομηχανικές κλπ δραστηριότητες που οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ «επέλεξαν» μεταπολεμικά, «κόστισαν» τα μισά αποθέματα σε χρυσό που κατείχαν, σε μόλις 20 χρόνια. Ο χρυσός δε αυτός, δόθηκε επαναλαμβάνω ως «αντάλλαγμα» στις Τράπεζες – ε, συγνώμη στους «Οικονομικούς Οργανισμούς».

Με ένα σμπάρο 2 τρυγώνια.

Πλέον οι τράπεζες υπό την FED, είχαν όχι μόνο την δυνατότητα να ρυθμίζουν την κυκλοφορία του χρήματος, την θερμοκρασία των οικονομικών ‘σκώτσεζικων ντουζ’, κλπ αλλά είχαν και στα αποθέματα τους πλέον, το αντικείμενο του πόθου, το μέταλλο που μπορούσε πλέον να τις καταστήσει αμετάκλητα κυριάρχες του παχνιδιού. Όχι και άσχημα, αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για μια διαδρομή 58 ετών, από το 1913 έως το 1971. Δείτε και στον πίνακα του link του World Gold Council, πως απο τις αρχές του αιώνα έως το 1940 οι Κεντρικές Τράπεζες 8πλασίασαν τα αποθέματα τους σε χρυσό...

Στην παραπάνω αδιέξοδη κατάσταση, το κράτος των ΗΠΑ (και οι πολιτικοί ηγέτες του), βασικά οι πολίτες της χώρας και δυστυχώς και του υπολοίπου κόσμου, οδηγήθηκαν από το εξής «άλυτο πρόβλημα»: Πως θα μπορούσε το κεντρικό νόμισμα (βλ. δολάριο), από το οποίο «κρεμόταν» το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα (βάσει Bretton Woods) και το οποίο «κρεμόταν» (με την σειρά του) από τα απόθέματα χρυσού , να συνεχίσει να υπάρχει όταν τα μισά αποθέματα χρυσού δεν υπήρχαν πια; Όταν ΗΔΗ στην πράξη, ήταν κονφετί το «μετατρέψιμο σε χρυσό» νόμισμα τους και μάλιστα κανείς δεν το ήξερε... «Λογικά» το δολάριο έπρεπε να είχε αποσυρθει από την κυκλοφορία ή να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο ισχυρό νόμισμα. Αλλά, ο τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ είπε αντ’ αυτού στους Ευρωπαίους εταίρους του: «Μπορεί το δολάριο να είναι το νόμισμα μας αλλά...πρόβλημα σας»

“The US dollar may be our currency but it’s your problem.”

http://blogs.ft.com/maverecon/2007/11/our-currency-an.html/ (παράθεση της φράσης)

Έτσι η Bretton Woods εγκαταλείφθηκε, το κράτος ήταν ήδη κατάχρεο στους Τραπεζίτες (και σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή) και η κρατική περιουσία ήδη στα – τραπεζικά – χέρια τους. Η Αμερική είχε μπει – επίσης ανεπιστρεπτί – σε ένα άλλο πιο επικίνδυνο δρόμο, αυτόν της «παγκόσμιας κυριαρχίας», τον οποίο «πυροδοτούσαν» τα συμφέροντα του κύκλου του «industrial - military complex» στην Washington*.

Το πόσο σημαντική και καταστοφική ήταν η καμπή του 1971 για το μέλλον των ΗΠΑ και όλων μας, αντικατοπτρίζεται στα – ελάχιστα αλλά αρκετά – ακόλουθα στοιχεία:

Α. Το easy – cheap credit και το credit expansion (η ξενόγλωσση ορολογία επιλέγεται για καλύτερη περαιτέρω πληροφόρηση), δημιουργούν ΧΡΕΗ και τρέφονται από την ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.

Β. Η ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, στην οποία οδηγεί η πλημμυρίδα του Money for Nothing, απαιτεί υπερπαραγωγή αγαθών και υπερπροσφορά υπηρεσιών για να την καλύψει.

Γ. Η εγχώρια παραγωγή αδυνατεί και επομένως χρειάζεται «εισαγόμενη βοήθεια».

Δ. Οι εισαγωγές εκτινάσσονται, καλύπτουν τις εξαγωγές και δημιουργούν τεράστιο έλλειμα στο εμπορικό ισοζύγιο. Θυμίζω ότι, υπό την συνθήκη Bretton Woods, τα εμπορικά ισοζύγια λειτουργούσαν με τον εξής πολύ απλό τρόπο: σου πουλάω αγαθά, μου πουλάς αγαθά, αν σου πουλήσω περισσότερα (άρα έχω θετικό ισοζύγιο και εσύ αρνητικό) οφείλεις να μου μεταβιβάσεις ίσης αξίας χρυσό. Και όλα καλά. Το τεράστιο αρνητικό ισοζύγιο των ΗΠΑ, αγγίζει αυτή την στιγμή τα $700 δις (όσο ένα Rescue Plan…) – δες διάγραμμα. Η τελευταία φορά που το ισοζύγιο ήταν θετικό ήταν το 1975. Σύμπτωσις... Και αυτό σε 30 χρόνια. Fast and Furious…

Ε. Το αρνητικό ισοζύγιο δημιουργεί πλην των άλλων, μεγάλη ανεργία. Μόνο σε 4 χρόνια, από το 2001 έως το 2005 περίπου 4.000.000 Αμερικανοί έμειναν άνεργοι, στον βιομηχανικό τομέα. Η απότομη, στην συνέχεια, μείωση της ζήτησης που δημιουργεί το deflation θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη (τεράστια) ανεργία. Πάντως, ήδη, το ποσοστό αγγίζει το 7%. Στην «οικονομική υπερδύναμη».

ΣΤ. Την ίδια στιγμή, το επίπεδο των καταθέσεων στις ΗΠΑ είναι αρνητικό!
ΠΑρουσίαζω την συχέτιση όλων των παραπάνω στοιχείων (Αυξανόμενα χρέη - πιστωτική επέκταση - μηδενική αποταμίευση - τεράστιο έλλειμα στο εμπορικό ισοζύγιο - ανεργία) με τα δικά τους λόγια: το διάγραμμα (το μπλε) είναι από την FED του ST. Louis. Good job guys.

Mα για μια στιγμή, μπορεί κάποιος να πει: Οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος παγκόσμια (ποσοστό 20% του ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΑΕΠ), το πιο ελλειματικό εμπορικό ισοζύγιο, υψηλό δείκτη ανεργίας ("αναπτυσσόμενης οικονομίας"), μηδενική αποταμίευση κλπ τότε θα πρεπε να είχαν βαρέσει "κανόνι". Δεν χρειάζονται τέτοιες σκέψεις. Στην FED του ST. Louis φαίνεται ότι κάνουν καλή δουλειά. Ή μάλλον φαίνεται ότι αυτά που συζητάνε μεταξύ τους, μερικά τα βγάζουν και προς τα έξω.

"The gap between future US receipts and future US government obligations now totals $65.9 trillion, a sum that is impossible for the US to reconcile, which means the US is now technically bankrupt."

Τάδε έφη ο καθηγητής Laurence Kotlikoff, σε ένα report της FED St. Louis του 2005-2006. (Αν ψάξετε θα βρείτε και πιο τελευταίες επιστημονικές δημοσιεύσεις του ιδίου στο θέμα και σχετική ομιλία στο Μ.Ι.Τ.)

"Τεχνικά" λοιπόν, η χώρα έχει πωχεύσει...
Μα είναι και απλό. Οι ΗΠΑ χρωστάνε πάνω από το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΕΠ που ειναι $54 τρις. Αν όλοι δουλεύαμε για έναν χρόνο για να ξεπληρώσουν το χρέος τους και μόνο, θα μένανε και καμιά $15αριά τρις ρέστα για του... χρόνου!

Ζ. Αν σε 21 χρόνια χρειάστηκαν τα μισά αποθέματα χρυσού για να τροφοδοτήσουν την «υπερδύναμη», πόσα χρήματα (αέρας κοπανιστός) έχουν απορροφηθεί από το Flat Money System για να είναι η Αμερική αυτό που είναι σήμερα; Αν αυτή η τεράστια αράχνη που έχει απλώσει τον ιστό της όπου γης, θέλει όλο και περισσότερα χρέη για να τραφεί, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να συμβεί αυτό; Μήπως πόλεμοι «χωρίς προφανή λόγο», φούσκες παντού, «παρεμβάσεις», νέες πηγές πλούτου και "ανάπτυξης" (προχτες ήταν η φούσκα της «Νέας Οικονομίας», χτες της «Στεγαστικής αγοράς», τώρα της «Ενέργειας», αύριο της «Ύδρευσης», κλπ). . Πάει λέγοντας.

Αλήθεια, θα αναρωτηθεί κάποιος: Όλο αυτό το χρήμα, το ΧΡΕΟΣ, ποιος το πληρώνει;

Κανείς, φίλοι. Ουδείς. Το χρήμα αυτό είναι ένας λογαριασμός Κεφαλαίου Κίνησης. Παίρνεις όσο θες, όποτε θες, να το κάνεις όσο θες. Κάθε μήνα όμως (ή τρίμηνο ή εξάμηνο - fund rates - ή σε 3 χρόνια, 5 ή 10 - να και σε τι βοηθάνε τα ομόλογα) θα πρέπει να πληρώνονται οι τόκοι. Από που; Από τους φόρους. Federal Income Tax λέγεται στο Αμέρικα. Και πάει από τους φορολογούμενους στις τσέπες των Τραπεζιτών. Ανερυθρίαστα και φυσικά Αντισυνταγματικά...
Μην στεναχωριέστε όμως τόσο πολύ για τους Αμερικάνους, αγαπητοί μου.

Αυτό συμβαίνει παντού. Καμία χώρα στον κόσμο δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητη. Όλες είναι κατάχρεες στους ρεντιέρηδες. Με βάση τον προϋπολογισμό του 2007, το Ελληνικό κράτος αναμένει έσοδα €34,4 δις και τα τοκοχρεολύσια, οι αντίστοιχες με τις ανωτέρω δαπάνες του δικού μας κράτους είναι ΜΟΛΙΣ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ €30 δις... Ό,τι εισπράττει το Ελληνικό Δημόσιο πάει σχεδόν αυτούσιο σε Τραπεζικές τσέπες. Αναλογιστείτε για μια ακόμη φορά ότι το ΣΥΝΟΛΟ των κοινοτικών ενισχύσεων από την δεκαετία του 1980 στην χώρα μας είναι περί τα €90 δις. Αν πιστεύατε έως σήμερα, ότι τα έργα που έγιναν στην Ελλάδα, τα τελευταία 25 χρόνια δεν θα γίνονταν χωρίς Ευρωπαϊκή χείρα βοηθείας, ας έχετε υπόψη ότι μόλις φέτος πληρώνουμε το 1/3 όλης αυτής της ενίσχυσης σε Τραπεζικά χρέη... Και φυσικά, το έλλειμα «διογκώνεται». Φανταστείτε τι επίπεδο ανεξαρτησίας και ευημερίας θα κατακτούσε ο κόσμος, χωρίς τον ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ δανεισμό, στον οποίο έχουν υποβληθεί τα κράτη, επειδή άλλοι αντ' αυτών τυπώνουν και κυκλοφορούν το χρήμα.

Αυτό το ερώτημα καίει και δεν έχει απάντηση: Γιατί το κράτος δεν τυπώνει το χρήμα αλλά το δανειζεται με τόκο; Τι πολιτικό κόστος έχει αυτή η υποθήκευση πολλών επερρχόμενων γενεών; Αναζητώ εναγωνίως μια απάντηση.

Κατόπιν όλων των παραπάνω, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι ο χρυσός ήταν κάτι περισσότερο από ένα πολύτιμο «αποθεματικό» μέταλλο που "εγκαταλείφθηκε". Ο χρυσός ήταν (και είναι) το «τουβλάκι» που κρατά όρθιο ολόκληρο το σύστημα. Αφού τα νομίσματα, στο Flat Money System, είναι χαρτοπόλεμος, ο χρυσός είναι το μόνο πραγματικής (βλ. Αντικειμενικής) αξίας στοιχείο που απέμεινε, στον χώρο της οικονομίας.
ΑΝ όμως οι άνθρωποι γνώριζαν αυτό το αυτονόητο γεγονός, τότε το χρήμα - κονφετί θα είχε προ πολλού αποτεφρωθεί στην κοινωνική αγανάκτηση.

Τί γινεται λοιπόν με τον χρυσό;

Τα πράγματα είναι αγρια.

Η επόμενη δημοσίευση θα είναι μόνο γι’ αυτον. Και "όποιος αντέξει"

Καλό βράδυ.

___________________
* η φράση ανήκει στον Eisenhower "In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist."

Aυτός ο "πεφωτισμένος" έδωσε τα φώτα του 3 μέρες πριν παραιτηθεί. Κάλιο αργα Άικ...