Η κρίση της ζωής μας

Είναι εντυπωσιακό πως αυτό το σύστημα που κάποιοι ονομάζουν χάρτινο πύργο κατ' απόδοση του αγγλικου House of Cards και στο οποίο βασίλευε μέχρι πρότινος η εμπιστοσύνη ως μόνο δεκανίκι στο οποίο έστεκε όρθιο - είναι εντυπωσιακό λοιπόν, πως αλλάζει χρώματα και φθίνει. Τόσο γρήγορα που η μεταστροφή από την αισιοδοξία προς την απαισιοδοξία, η μεταστροφή του sentiment είναι σαν ένα ¨κλικ¨ στο χρόνο.

Προ ολίγων μηνών, το πετρέλαιο έπλεε σε τιμές κοντά στα $150. Τότε υποστηριζόταν ότι

α. Η παραγωγή φθίνει, ο ΟΠΕΚ κατά βούληση ανεβοκατεβάζει την παραγωγή. Πρώτον, η παραγωγή βαίνει αυξανόμενη, δεύτερον οι πλην ΟΠΕΚ χώρες έχουν την μερίδα του λέοντος στην παραγωγή και θα συνεχίσουν να την έχουν

β. Το πετρέλαιο τελειώνει, τα αποθέματα στερεύουν. Αντιθέτως, ω! της εκπλήξεως, τα αποθέματα αυξάνονται

γ. Ο κόσμος υπερκαταναλώνει πετρέλαιο, υπερκαταναλώνει ενέργεια. Στην πραγματικότητα, μαθαίνει να την χρησιμοποιεί ΠΟΛΥ καλύτερα

Επίσης δείτε την αύξηση της κατανάλωσης και την προβολή της στο μέλλον


...δείτε και την ποσοστιαία μεταβολή στην κατανάλωση, σχεδόν 10% μεταξύ 2001 - 2007

Τα στοιχεία από The Energy Information Administration.

Αφού λοιπόν τα αποθέματα αυξήθηκαν, η κατανάλωση σημείωσε μικρή άνοδο, αφού και η παραγωγή αυξήθηκε, αφού ο ΟΠΕΚ δεν είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού αλλά απλά σημαντικός εταίρος του ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ, του λοιπού πλανήτη, τότε γιατί οι τιμές του πετρελαίου αυξήθηκαν 300% το 2007-2008; Γιατί πολλαπλασιάστηκαν κατα 800% την τελευταία εξαετία; Γιατί 15πλασιάστηκαν (από $10 στα $147/βαρέλι) τα τελευταία 10 μόλις χρόνια;

Και γιατί μέσα σε 4 μήνες βρέθηκαν να χάνουν το 65% της αξίας τους;

Γιατί, σε κάθε περίπτωση, στον κόσμο αυτό που απαγορεύονται τα μονοπώλια ή η κατάχρηση "δεσπόζουσας θέσης" (όπως ορίζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο), ανεχόμαστε την ύπαρξη καρτέλ σε ένα από τα πιο βασικά αγαθά; Γιατί το καρτέλ αυτό υποχρώνει τα κράτη να συναλλάσσονται σε δολλάρια; Γιατί οι αγορές του πετρελαίου είναι στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη όταν η μισή παραγωγή είναι στη Μέση Ανατολή (δείτε το 1ο διάγραμμα πάλι);

Μήπως έχει να κάνει ότι η πραγματικότητα με την "πραγματικότητα" είναι άλλο πράγμα;

Σχεδόν ό,τι πλασάρεται ως δικαιολογία ΠΟΤΕ δεν υπήρξε. Δεν είναι θλιβερό;

Δεν θα αναπαράγω τις σχέσεις των εταιρειών πετρελαίου με την κυβέρνηση Bush, αν και αξίζει να πω μόνο ότι η Condoleezza Rice, η ισχυρά κυρία που έκανε εξωτερική πολιτική για την χώρα, ήταν μεγαλοστέλεχος της εταιρείας Chevron για μια 10ετία (απ' όπου μεταπήδησε στο δημόσιο αξίωμα) και μάλιστα η εταιρεία, είχε βαφτίσει το μεγαλύτερο tanker της με το μεγαλόχαρο όνομα της κυρίας.

Αυτή η διαπλοκή που πλέον εξισώνει τα ιδιωτικά συμφέροντα με το κράτος, επισημάνθηκε και στην παράθεση για το lobbying, της 3ης Νοεμβρίου. Money swears...

Αυτή η διαπλοκή ήταν που έφερε καποιες τράπεζες να παίζουν το πλαστικό τους παιχνίδι της πιστωτικής φούσκας με όλη την υδρόγειο. In the name of money. Για λογαριασμό όλων μας.

Η αρχή του τέλους της Μανίας, ίσως τοποθετηθεί το 1999, όταν καταργείται ο Glass-Seagall Act, ο Νόμος που ψηφίστηκε μετά το κραχ και την Μεγάλη Ύφεση του 1929-1933 και ο οποίος έβαζε φραγμούς σε αρκετές δραστηριότητες μεταξύ των οποίων η απαγόρευση σε μια τράπεζα να εμπλέκεται και σε άλλες "επενδυτικές" δραστηριότητες.

Ο νόμος αυτός καταργηθηκε λοιπόν το 1999, επί Clinton, με το νόμο Gramm-Leach-Bliley Act.

Αλλά φευ, πιο πριν οι Τράπεζες έμπρακτα είχαν παρακάμψει το νόμο.

Συγχωνευόμενες πχ με "επενδυτικές εταιρείες" ή δημιουργώντας παραρτήματα στο εξωτερικό, όπου επιτρεπόταν η "διαπλοκή" των λειτουργιών. Πόσοι ξέρουν ότι η Citigroup ήταν παράνομο δημιούργημα το οποίο νομιμοποιήθηκε με αυτόν το νόμο; Οταν η Citibank συγχωνεύθηκε με το Traveller's Group μια ασφαλιστική οντότητα ενώ απαγορευόταν ρητά.

Οι τράπεζες ανέκαθεν ήθελαν να ελέγχουν κάθε οικονομική δραστηριότητα. Από την στιγμή που οι Κεντρικές τράπεζες ανοιγόκλειναν τα φώτα κατά το δοκούν, με αυξομειώσεις επιτοκίων και "νομισματικά μέτρα", κλπ όπως έχουμε ξαναπει, κάποιοι ήθελαν να βασιλεύουν και στο φως και στο σκοτάδι. Πουλώντας χρηματοοικονομικά προϊόντα στις καλές περιόδους και μαζεύοντας καταθέσεις, στις κακές. Έτσι δημιουργήθηκαν οι λεγόμενες Financials.

Kι επειδή τα στοιχεία είναι η αδυναμία μας, ας δούμε κάτι ενδιαφέρον: Πώς πριμοδοτήθηκαν από τον "financial sector", οι πολιτικοί οι οποίοι ψήφισαν υπέρ του νόμου.

Απλά, με τις διπλάσιες χορηγίες, ΕΠΙΣΗΜΩΣ. Φανταστείτε ανεπισήμως...

Όπως φαίνεται στο 1ο πινακάκι τα Yes ήταν σε χρυσό κουταλάκι του γλυκού.

Δεν θα πρεπε να κάνει εντύπωση, όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος Clinton εκθείαζε τότε (εμφανώς βαρυστομαχιασμένος) μετά από ένα δείπνο με τους "corporates" την διαφήμιση και την συνεισφορά της στα έργα των "κυβερνώντων". Ένα βίντεο από το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα του Στ. Κούλογλου, με τίτλο "Αμερικάνικες Εκλογές".

Αυτά τα τέρατα έκτοτε ξέφυγαν εντελώς από κάθε νόρμα και κανόνα, παίζοντας ("μοχλεύοντας") πολλαπλάσια ποσά *40 φορές, 50, 60* από τα ίδια κεφάλαια τους και περισσότερα από όσα ακόμα τους δανείζανε οι άνθρωποι. Η απληστία δεν εχει όρια.

Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, φέτος οι ψηφίσαντες ΝΑΙ στο Αμερικάνικο Bailout των $700 δις - θυμάστε στην αρχή ήταν ΟΧΙ, αλλά σε μια εβδομάδα το σκέφτηκαν ξανά - πήραν κάτι παραπάνω από τα κακά παιδιά. Ένα 50%.

Τι άλλες "ενδείξεις" να χρειάζονται ότι

α. κάποιοι παίζουν παιχνίδια στις πλάτες κάποιων άλλων και όλα τα άλλα που ακούμε και λέμε είναι κουρτίνες του Χυτήρογλου σε χρώμα εμπριμέ

β. νόμοι, κανονισμοί και διατάγματα, είναι για σαϊτες - εδώ βέβαια ο Πρόεδρος Bush είχε πει ότι το Σύνταγμα είναι ένα παλιόχαρτο , τι να ψάχνουμε...

γ. κι εσύ όμως φίλε αναγνώστη θα είσαι ακόμα και μετά από αυτά (και άλλα πόσα;), πεπεισμένος ότι κάτι άλλο συμβαίνει - θα αρκούν περίπου 15 λεπτά τηλεόρασης ή μια γυροβολιά στο περίπτερο της γειτονιάς σου, διαβάζοντας τα "οκτάστηλα" για την "κρίση".

Εγώ λέω, τι άλλες ενδείξεις να χρειάζονται ότι ο πραγματικός φταίχτης είμαι εγώ; Εμείς. "Οι άλλοι". Όχι "αυτοί". Αυτό μόνο αν συνειδητοποιούσαμε. Το δάκτυλο σ' εμάς να το στρέψουμε.

Διότι εδώ η FED αρνείται να πει που έχουν πάει $2 τρις δολλάρια που έχει αμολήσει για να σώσει τους "Αμερικανούς πολίτες". Τα χει δώσει δηλ. στις Τράπεζες. Σε ποιές; Πόσες; Πόσα; Αρνείται και κανείς δεν κουνιέται. Ξέρετε, με $2 τρις δολλάρια στον κόσμο των 6 δις ανθρώπων, που οι μισοί ζουν με $1 την ημέρα, αν τους τα δίναμε θα ζούσαν για 3 χρόνια τσάμπα. Και θα ξέραμε - σίγουρα σας λέω - και που πάνε και τι θα τα κάνουν και πως θα τα ξοδέψουν και ποιοι τα έχουν. Αλλά επειδή δεν μιλάμε για 3 δις ανθρώπους αλλά για καμιά 50-αριά εκλεκτούς παγκόσμια, τότε ας το βουλώσουμε.

Για να δείτε όμως τι είναι το sentiment, τώρα το Bloomberg, ό,τι πιο Mainstream, καταθέτει αγωγή κατά της FED ζητώντας πληροφόρηση.

Θα έρθουν και άλλα τέτοια. Πολλά. Ειδικά όσο ο χρόνος θα περνάει και ο κόσμος θα βλέπει ότι δεν είναι μια απλή "κρίση". Ή μαλλον είναι. Η κρίση της ζωής του. Τα λοιπά θα γίνουν σχεδόν "μόνα τους".