"...liquidity risk is the ultimate killer. Every banking crisis ultimately becomes a liquidity crisis. Northern Rock and Bear Stearns are potent reminders that banking is a confidence game which relies on the willingness of depositors and counterparties to fund highly leveraged balance sheets."
"Η κρίση (/το ρίσκο) της ρευστότητας είναι ο έσχατος θάνατος (/κίνδυνος).
Κάθε τραπεζική κρίση, τελικά καταλήγει σε κρίση ρευστότητας. Η Northern Rock και η Bear Stearns είναι ικανή υπενθύμιση ότι η εμπιστοσύνη, είναι ένα παιχνίδι που βασίζεται στην βούληση των καταθετών και των αντισυμβαλλομένων (βλ. τραπεζών) να χρηματοδοτήσουν ισολογισμούς 'υψηλής δανειακής εγγύησης' " - πιο απλά το σύστημα βασίζεται στην θέληση των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν αναπτυξιακές πρακτικές υψηλού ρίσκου.
Είναι μια άποψη ορθή, την οποία αναπαράγουν, μεταξύ άλλων, οι αρθρογράφοι της εφημερίδας TOM GARSIDE και ANDY KURITZKES στο άρθρο Getting Risk Right εδώ:
http://online.wsj.com/article/SB121745359440998389.html
Πρόκειται, επίσης, για άποψη με εκπληκτικά χαρακτηριστικά ομοιότητας, με αυτήν που ο Bob Prechter, o γνωστός Ελλιοτικός, περιγράφει το 2003 (στην αυγή της κατ' ευφημισμόν "Bull Market") 5 χρόνια πριν, στο βιβλίο του Conqueer The Crash (Κατακτήστε το Κραχ). Έγραφε τότε ο Prechter:
"Tι προκαλεί την μεταστροφή στον αποπληθωρισμό. Η τάση για πιστωτική επέκταση έχει δύο συστατικά: την γενική βούληση για δανεισμό και την γενική δυνατότητα των δανειζομένων να πληρώσουν τόκους και κεφάλαιο.
Αυτά τα συστατικά βασίζονται στην εμπιστοσύνη των ανθρώπων. H ψυχολογική χροιά του αποπληθωρισμού και της ύφεσης δεν μπορεί να μεγαλοποιηθεί. Όταν η κοινωνική τάση, μεταστρέφεται από την αισιοδοξία την απαισιοδοξία, οι δανειστές, οι οφειλέτες, οι παραγωγοί και οι καταναλωτές αλλάζουν τoν βασικό τους προσανατολισμό από την επέκταση στην συντήρηση (ή συρρίκνωση). Καθώς οι δανειστές γίνονται ολοένα και πιο συντηρητικοί, επιβραδύνουν τον δανεισμό τους. Καθώς οι οι οφειλέτες (δανειζόμενοι) γίνονται πιο συντηρητικοί, δανείζονται λιγότερο αν όχι καθόλου. Καθώς οι καταναλωτές γίνονται πιο συντηρητικοί, αποταμιεύουν περισσότερο και ξοδεύουν λιγότερο"*.
Η ομοιότητα προφανής. Η διαφορά είναι ότι το 1ο απόσπασμα είναι ένα άρθρο, ένα σχόλιο της πραγματικότητας, το δε 2ο είναι μια θέση θεωρητική, και μια πρόβλεψη βασισμένη στις αρχές των Socionomics (ας το πούμε Κοινωνική Οικονομία, καταχρηστικά) που πρεσβεύει ο Prechter, 5 χρόνια πριν και σε "αδόκιμη" περίοδο, όπου χτιζόταν ο "νέος ενθουσιασμός" του συστήματος, οι "νέες προοπτικές" του, κλπ, κλπ.
Τόσο το εν λόγω (μάλλον προφητικό) βιβλίο, όσο και η συγκεκριμένη επιστήμη συνιστώνται προς διερεύνηση, αφού δείχνουν με σαφήνεια γεγονότα που καθημερινά επιβεβαιώνεται, πως θα μας απασχολήσουν όχι μόνο οικονομικά αλλά και κοινωνικά, έντονα τα επόμενα χρόνια.
____________________
Τελικά αγαπητοί, είμαστε γουρούνια. Ποιοι; Εμείς οι Έλληνες. Όπως και οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί. Τον χαρακτηρισμό αναπαράγει o αρθρογράφος του BussinessWeek Mark Scott , στην ελληνοποιημένη παρόλαυτά έκδοση του περιοδικού μέσω του Capital, εδώ
http://www.capital.gr/businessweek/articles.asp?id=552584
Γράφει ο κύριος:
"Οι βασικοί "υπαίτιοι" πίσω από το φαινόμενο των ανισοτήτων είναι τα μέλη της λεγόμενης ομάδας PIGS (λέξη που σχηματίζεται από τα αρχικά των χωρών στα αγγλικά), που δεν είναι άλλη από τις μεσογειακές Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία. Οι οικονομίες των χωρών αυτών μοιάζουν να "παγώνουν" -παρά την άνω του μέσου όρου ανάπτυξη που εμφάνισαν από το 1997 και έπειτα- λόγω της μείωσης των τραπεζικών χορηγήσεων και την αύξηση στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια"
Το άρθρο φαίνεται να χρεώνει στις χώρες- γουρούνια (PIGS) τις οικονομικές αμαρτίες που (αρχίζει να) ξεχρεώνει η Ευρώπη.
Τι κι αν η Λοκομοτίβα Γερμανία είναι στα πρόθυρα της ύφεσης, όπως και η Μεγ. Βρετανία, που πληρώνει την εμμονή των προηγμένων πνευματικά κατά τα άλλα, Σαξόνων, να μην συμμετάσχουν στην οικονομική ένωση με τους λοιπούς εταίρους και απ' ό,τι φαίνεται θα πληρώσουν σκληρά τον εναγκαλισμό τους αυτόν με τους αδερφικούς τους Συμμάχους, Αμερικάνους.
Τι κι αν για λόγους τύπων και ουσίας, θα μπορούσαν να μας αποκαλούν SPIG αναγραμματίζοντας τον κατά τα άλλα "συμπτωματικό" άκρως προσβλητικό χαρακτηρισμό/συνειρμό για 200 εκατομμύρια ανθρώπους.
Τι κι αν η Ελλάδα έχει σχεδόν τριπλάσια ανάπτυξη από τους λοιπούς ανεπτυγμένους;
Τι κι αν οι Έλληνες - γουρούνια έχουν από τα μικρότερο ποσοστα δανεισμού σε σχέση με το ΑΕΠ στην Ευρώπη (δια στόματος Αλμούνια, βλ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 30/7 http://www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_13_30/07/2008_279402)
Τι κι αν η ΜΕΓΑΑΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ έχει ήδη από πέρυσι (εδώ και έναν χρόνο) μεγαλύτερη τιμή χρεών (δάνεια, κάρτες,κλπ) από το ΑΕΠ όπως μας πληροφορούσε τότε ο Independent (μια αξιόλογη έκδοση,όπως και ο Guardian) http://www.independent.co.uk/money/loans-credit/for-the-first-time-britons-personal-debt-exceeds-britains-gdp-462825.html
Οι Άγγλοι (αυτοί δεν είναι PIGS) χρωστούσαν το 2007, 1,35 τρις λίρες έναντι συνολικού ΑΕΠ 1,33 τρις λιρών! Αν αυτό δεν είναι υπερχρέωση και φούσκα, ποιο είναι;
Εντύπωση προκαλεί δε, η προσπάθεια αμερικανικών κυρίως εκδόσεων να χρεώσουν στην Ευρώπη πολλές από τις αμαρτίες της οδυνηρής πραγματικότητας, που προκάλεσαν οι ίδιες οι ΗΠΑ.
Αντιδρά όμως κανείς (Ευρωπαίος);
Μάλλον όχι. Πχ στην Ιταλία αυτήν την περίοδο, ασχολούνται με το να περάσουν νόμους για αμνηστία του Μπερλουσκόνι και της κυβέρνησης του για οικονομικά εγκλήματα του παρελθόντος και με το να στείλουν τον ΣΤΡΑΤΟ για περιφρούρηση στους δρόμους, προς ενίσχυση του έργου των αστυνομικών δυνάμεων... Χαράς τα νέα...ε; Με αυτά θα ασχολούμαστε;
Αλλά τελικά, ποιοι κινούν τα νήματα; Και ποιοι είναι τα γουρούνια;
Kαι για κερασάκι στο τέλος:
Ένα μακροχρόνιο γράφημα από το άρθρο Has Deleveraging Even Begun?
του nakedcapitalism.com
http://www.nakedcapitalism.com/2008/07/has-deleveraging-even-begun-not-for.html
Είναι το Συνολικό Χρέος (Καταναλωτικό/από τραπεζικές πιστώσεις) σε σχέση με το ΑΕΠ (GDP) στις ΗΠΑ... Μια προσοχή στους αριθμούς και κάθε σχόλιο περιττεύει:
Αυτά τα "νέα" σήμερα...
_______________________
* "What Triggers the Change to Deflation. A trend of credit expansion has two components: the general willingness to lend and borrow and the general ability of borrowers to pay interest and principal. These components depend upon...the trend of people’s confidence... The psychological aspect of deflation and depression cannot be overstated. When the social mood trend changes from optimism to pessimism, creditors, debtors, producers and consumers change their primary orientation from expansion to conservation. As creditors become more conservative, they slow their lending. As debtors and potential debtors become more conservative, they borrow less or not at all. As consumers become more conservative, they save more and spend less..."
κάντε κλικ για μεγένθυνση| |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου