Lewis "Scooter" Libby - Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο

Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζ.Ο.Μπους αποφάσισε να μην πάει φυλακή ο Λιούις Λίμπι, στενός σύμβουλος του αντιπροέδρου Ντικ Τσέινι, ο οποίος είχε καταδικαστεί για παρεμπόδιση του έργου της δικαιοσύνης. Νωρίτερα, το Εφετείο είχε ζητήσει την άμεση φυλάκιση του Λίμπι.

«Σέβομαι την απόφαση του δικαστηρίου αλλά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ποινή φυλάκισης που επιβλήθηκε στον Λίμπι είναι υπερβολική. Για αυτό αναιρώ το μέρος της ποινής του που αφορά τη φυλάκισή του για 30 μήνες» αναφέρει ο Μπους στην ανακοίνωση που εξέδωσε.

Είδηση της 3^ης Ιουλίου 2007. Μάλλον δεν θα σας λέει τίποτα. Διόλου περίεργο. Σίγουρα θα αγνοείτε τι εστί Λιούις «Σκούτερ» Λίμπι. Λοιπόν ο Λίμπι ήταν προσωπάρχης από το 2001 έως το 2005 του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης Μπους, σκληροπυρηνικού κ. Ντικ Τσένεϊ και σύμβουλος του Μπους επίσης. Λίγο πριν ‘ξεσπάσει’ ο πόλεμος στο Ιράκ, η κυβέρνηση Μπους και η Μεγ. Βρετανία, αν θυμάστε, επιδόθηκαν σε μια ατέλειωτη προπαγάνδα για την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ (πυρηνικά, χημικά, βιολογικά) τα οποία χρησιμοποίησαν ως κεντρικό επιχείρημα για την εισβολή εκεί, που κρατάει έως σήμερα. Μια εισβολή χωρίς καμία νομιμοποίηση και χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Με λίγα λόγια παράνομη.

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της ανερυθρίαστης προπαγάνδας ο Μπους εμφανίζεται τότε στην Βουλή των Αντιπροσώπων και σε λόγο του αναφέρει ότι «οι Μυστικές Υπηρεσίες της Μεγ. Βρετανίας, πληροφορήθηκαν ότι πρόσφατα ο Σαντάμ Χουσεήν αναζήτησε την προμήθεια μεγάλης ποσότητας ουρανίου, στην Αφρική». Ψέμα καραμπινάτο και ασύστολο. Φυσικά, ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά μέσα στην παράνοια της οπλοκρατίας και της πετρελαιοθηρίας της Αμερικάνικης πολιτικής, που ουσιαστικά αυτή και μόνο «νομιμοποιεί» τον ‘πόλεμο κατά της τρομοκρατίας’ και τις επεμβάσεις του «όπου, όπως, ό,τι γουστάρουμε», αποτέλεσε την τελευταία πινελιά στην νομιμοποίηση του πολέμου ενώπιον της τυφλής, κουφής και άκριτης κοιμωμένης, της κοινής γνώμης, για το ντου στο μιαρό Ιράκ του δικτάτορα Χουσεήν.

Ένα μήνα μετά τον περίφημο λόγο του Μπους, οι ΗΠΑ κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Σοκ και Δέος, βομβαρδισμοί και πεζοναύτες, ντιρλανταντά και εθνική έξαρση σε μιντιακή έκσταση που σπάει τα κόκκαλα της λογικής. Λίγους μήνες μετά, κάποιος κύριος Wilson, τελευταίος πρέσβης των ΗΠΑ στο Ιράκ, αρθρογραφεί στους New York Times και αποκαλύπτει ότι ως – ο μόνος – απεσταλμένος των ΗΠΑ στο Νίγηρα για να εξιχνιάσει την αλήθεια, αν όντως δηλαδή ο Χουσεήν ζήτησε ή προσπάθησε με οποιοδήποτε τρόπο να προμηθευτεί ουράνιο από την Αφρική (με σκοπό την κατασκευή πυρηνικών), ανακάλυψε το εξής συνταρακτικό: ότι ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ. ΠΟΤΕ. Λεπτομέρεια: ο Wilson είχε ενημερώσει την – λυσσασμένη για επίθεση στο Ιράκ και ‘στοιχεία’ – κυβέρνηση του, έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τον λόγο του Μπους. Η αποκάλυψη αυτή, ουσιαστικά οδηγούσε χωρίς αμφισβήτηση στο συμπέρασμα ότι ο Πρόεδρος έλεγε ψέματα και μάλιστα για κορυφαίο πολιτικό ζήτημα και μάλιστα εν γνώσει του και μάλιστα σε κορυφαίο θεσμικά επίπεδο – ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων. Σάλος ξεσπάει στην – κοιμώμενη – κοινή γνώμη, αν μπορεί κανείς να πει ότι μπορεί να ξεσπάσει σάλος στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ για θέματα άλλα εκτός του σπέρματος του Κλίντον στο φόρεμα της Λουίνσκι, πχ.

Ο συγγραφέας του επίμαχου λόγου του Μπους, Stephen Hadley, υποβάλει την παραίτηση του. Η μηχανή όμως που έχει στηθεί εκεί μακριά, πέρα από τον Ατλαντικό, δεν μασάει από κάτι τέτοια. Ο Μπους δεν κάνει δεκτή την παραίτηση Hadley. Και μια βδομάδα μετά το άρθρο του Wilson στους New York Times, σε πρωτοσέλιδο άρθρο της Washington Posti, αποκαλύπτεται ότι η σύζυγος του Wilson, Valerie Plame, είναι πράκτορας της CIA. Άσχετο θα πείτε. Ακριβώς, μόνο που η αποκάλυψη της ταυτότητας της Plame, της στερεί αυτόματα και άμεσα, την δυνατότητα να συνεχίσει να εργάζεται υπό οποιαδήποτε ιδιότητα στις μυστικές υπηρεσίες, ενώ φυσικά την εκθέτει σε πάσης φύσεως κινδύνους, που μια τέτοια πράξη συνεπάγεται. Ο Wilson αποσύρεται από το διπλωματικό σώμα. Αυτή ήταν η τιμωρία τους.

Και κάπου εδώ υπεισέρχεται ο Libby. Όπως αποκαλύφθηκε έκτοτε, ο Ντικ Τσένευ ζήτησε ο ίδιος από τον Libby να διαρρεύσει – «σε εκδίκηση» - την καυτή πληροφορία στον τύπο. Ο Libby το έδωσε σε τουλάχιστον 6 δημοσιογράφους, αυτός τελικά που το δημοσίευσε ήταν ο Robert Novak, στην Washington Post. Μόλις βγήκε στο φως το τερατούργημα, ότι δηλαδή ο Αντιπρόεδρος μέσω του έμπιστου του, χρησιμοποιώντας την εξουσία του να χαρακτηρίζει και να αποχαρακτηρίζει πληροφορίες ως «απόρρητες», προκειμένου να εκδικηθεί για την αποκάλυψη ενός κραυγαλέου και πολύ ευαίσθητου ψεύδους του Προέδρου, καταβαράθρωσε τη ζωή και την καριέρα 2 ανθρώπων που τόλμησαν να πουν αλήθεια, νέος σάλος ξεσπάει στην – κοιμώμενη – κοινή γνώμη.

Η μηχανή όμως αντιδρά και πάλι. Προσπαθεί να τα κουκουλώσει, να βγει μπροστά, να καλύψει τον «δικό της». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ «Η υπεράσπιση του Λίμπι προέβαλλε το επιχείρημα ότι ο κατηγορούμενος είχε υπηρετήσει με επιτυχία σε ανώτατες κυβερνητικές θέσεις κατά το παρελθόν σε θέματα που σχετίζονται με τα όπλα μαζικής καταστροφής. Επιστολές υπέρ του Λίμπι έσπευσαν ακόμη να αποστείλουν και πολιτικοί όπως ο πρώην υπουργός Άμυνας Ντ.Ράμσφελντ και ο Χ.Κίσινγκερ». Εις μάτην. Ο Λίμπι καταδικάζεται σε 2 ½ χρόνια φυλάκιση για 5 αδικήματα, μεταξύ των οποίων για παρεμπόδιση του έργου της Δικαιοσύνης, ψευδορκία και ψευδείς δηλώσεις.

Και αφού μετά από κάθε δυνατή δικονομική παρέλκυση και ολοκλήρωση της όλης διαδικασίας, δεν υπήρξε το «επιθυμητό» αποτέλεσμα για τον Σκούτερ, λίγο πριν μπει στο φρέσκο, ο Πρόεδρος του δίνει χάρη.

Λεπτομέρεια: Ο υπεύθυνος για την αναφορά των «16 επίμαχων λέξεων» στον λόγο Μπους, τότε, Stephen Hadley, προάγεται σε Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας στην θέση της Condoleezza Rice, νέας Υπουργού Εξωτερικών…

Και ζήσαν αυτοί καλά...

Πείτε όχι στην αλητεία

Ο Πρόεδρος Μπους «περιοδεύει» στην Ευρώπη επ’ ευκαιρία της «συνόδου» του κλειστού club των χρυσόψαρων, της G8. Ο πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος έχει εγκαθιδρύσει μια δημοκρατία της KGB και του ξεπλύματος, των λίγων για τους οποίους ενεργεί ως ιδανικός μάνατζερ παρά πολιτικός, με βιασμό των δημοκρατικών αξιών που φτάνει ανερυθρίαστα σε σκοτεινές δολοφονίες αντιφρονούντων και καλύπτεται από το πέπλο μιας ατέλειωτης διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, περιμένει τον Τζορτζ στην γωνία και του τα σούρει γιατί οι ΗΠΑ θεώρησαν αυτονόητη την ανάγκη, να εγκαταστήσουν μια αντιπυραυλική ασπίδα στην πόρτα της Ρωσίας, για να αποτρέψουν τάχα μια μελλοντική επίθεση στην Ευρώπη και τις… ΗΠΑ, από κάποιον από τους κακούς του Axis of Evil, πχ (πάντα πχ) του Ιράν – ενός από τα τελευταία δηλαδή κράτη που δεν δέχονται ασυζητητί και καταδεκτικά, να προσκυνήσουν την εισβολή των Αμερικανικών αξιών στον τόπο τους.

Πούτιν και Μπους, εκφραστές της «νέας τάξης», πολιτεύονται καβάλα σε αγωγούς και ενεργειακά δίκτυα, με λάφυρο την κυριαρχία, την επιβουλή, το αρχηγιλίκι – και όλα τούτα σε επίπεδο κορυφής. Αυτός είναι ο ξεπεσμός και η ασταμάτητη ξεφτίλα της «σύγχρονης» εποχής μας.

Ο Τζορτζ, γόης του Τέξας και cowboy γνήσιος, έχει αναλάβει να γεμίζει τους κουβάδες της Αμερικάνικης κεφαλαιοκρατίας, των εταιρειών και επιχειρήσεων με δολάρια ποτισμένα με αίμα ανυποψίαστων αθώων, όπου γης, μαύρα από πετρέλαιο και βουτηγμένα στην δυσοσμία της απροκάλυπτης ανηθικότητας, που όμως, δεν προβληματίζει. Γιατί; Μα, δείτε μόνο τι συνέβη σε αυτήν την τελευταία περιοδεία του Προέδρου. Πήγε στην Τσεχία και την Πολωνία και τους έταξε εύνοια, δίδοντας τους επί τιμή, τα μετάλλια της Pax Americana, να τα ‘χουν κάτω από το μαξιλαράκι τους, μη και στραβολαιμιάσουν τα καημένα, στον ύπνο του δικαίου τους. Σε αντάλλαγμα δεν ζήτησε παρά ένα απλό «ναι» στην εγκατάσταση των πυραύλων στα εδάφη τους και μια χαμογελαστή φωτογραφία των ηγετών τους δίπλα στον πλανητάρχη. Συνέχισε μετά σε Βουλγαρία και Αλβανία, όπου ο κόπος ήταν πολύ λιγότερος. Αρκούσε να πει στους Βούλγαρους ότι «επιθυμεί» την απελευθέρωση των 5 νοσοκόμων που κατηγορούνται ότι πήραν στο λαιμό τους αθώους ανθρώπους, μεταγγίζοντας αίμα μολυσμένο με AIDS και κατέληξε στους Αλβανούς στους οποίους ανακοίνωσε ότι φτιάνει πια, πρέπει το (αλβανοκρατούμενο) Κόσοβο επιτέλους να ανεξαρτητοποιηθεί από την μιαρή Σερβία – τι σύμπτωση, το Κόσοβο είναι μια ενεργειακή πηγή τόσο μεγάλη για την περιοχή, που η Σερβία μόνο, λαμβάνει το 95% της ενέργειας της από εκεί. Αποτέλεσμα; Ο Τζορτζ έτυχε υποδοχής ήρωα –με σημαιάκια ντουμπλ-φας, αμερικάνικα από τη μια, αλβανικά από την άλλη – τέτοιας που αν κάποιος κοιμόταν πριν 15-20 χρόνια και έτυχε να ξυπνήσει χτες, θα πίστευε ότι απλά ήταν κάποιο νόθο του Χότζα που απελευθέρωνε την άλλοτε ακραία κομμουνιστική και πιο κλειστή χώρα του πλανήτη από κάποιον Δυτικό εισβολέα, όχι ο Αμερικανός cowboy.

Τέλος, ο Τζορτζ πέρασε μια βόλτα και από την Ιταλία, όπου αυτές τις μέρες πρόκειται να ξεκινήσει – φυσικά ερήμην τους – η δίκη των Αμερικανών πρακτόρων που πριν λίγα χρόνια απήγαγαν από τους δρόμους του Μιλάνο έναν αραβικής καταγωγής κληρικό, τον οδήγησαν στην Αίγυπτο όπου βασανίστηκε και κρατήθηκε για 3 χρόνια χωρίς κατηγορία και έπειτα – απλούστατο – αφέθηκε ελεύθερος. Είναι ένας από τους εκατοντάδες – αν όχι χιλιάδες – που έτυχαν παρόμοιας αντιμετώπισης στην Ευρώπη, υπό την ανοχή ΟΛΩΝ των κυβερνήσεων, όταν επί 3 χρόνια η CIA συλλάμβανε όποιον ήθελε, τον οδηγούσε σε τρίτες χώρες, τον ανέκρινε, τον βασάνιζε κατά βούληση και όποτε ήθελε – σαν άλλος Χότζας – τον άφηνε ελεύθερο ή στην τύχη του, στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Αυτοί οι φασίστες – γιατί περί αυτού πρόκειται – και οι συνεργοί τους, είναι οι παγκόσμιοι ηγήτορες, τα λαμπρά παιδιά της διεθνούς πολιτικής σκηνής, της ζωής μας, της καθημερινότητας μας, όπου στον αέναο πόλεμο συμφερόντων και φατριών στον οποίο επιδίδονται, εμείς οι λαοί – χαχόλοι – κλακαδόροι, τους ανεχόμαστε, τους προσκυνάμε ή τους προωθούμε, τους ψηφίζουμε - αφού μας έμαθαν να χάβουμε τα τηλε-χαπάκια μας, να ξαμολάμε τις ζωές μας ξωπίσω από τα ευρώ τα ντόλαρς και τα γιεν τους, να αφήνουμε σε αυτούς να αξιολογούν το τι και πως θα γνωρίζουμε, το πότε και που θα αντιδράμε, το γιατί θα πρέπει να το βουλώνουμε.

Μη μιλάτε άλλο για αδικία, για αξίες, για πολιτικές, για δημοκρατία. Μια ευφημοκρατία υπάρχει παντού. Μια καταιγίδα ευφημισμών όπου αν το γάλα αύριο βαφτιζόταν βενζίνη, πολύ εύκολα θα αποδεχόμουν να μου γεμίζουν το ντεπόζιτο αγελάδες και να γρασάρω τους μεντεσέδες με γιαούρτι, διότι πολύ απλά, «το είπε ο Κακαουνάκης», ο πρωθυπουργός ή ο πλανητάρχης.

Αν σας έλεγα ότι ο πατέρας σας πήγε για τσιγάρα και βρέθηκε στην Ιορδανία για x χρόνια ή στην Κούβα για ψ – και βλέπουμε, ότι μπορεί το σπιτάκι σας μεθαύριο να γίνει και κομμάτια και να βολτάρετε στα συντρίμμια της γειτονιάς σας ποδοπατώντας τα ακρωτηριασμένα πτώματα που μέχρι χτες ήταν «το περιβάλλον» σας, ότι φαΐ – νερό –ρεύμα – περίθαλψη – συγκοινωνίες, γιοκ, γιατί κάτι πρέπει να κάνουμε τα όπλα, κάπου πρέπει να ρίξουμε κι εμείς τα πυρομαχικά που φουσκώνουν τους τζίρους (με διπλάσιο ανά τριετία πλέον ρυθμό) της πολυεθνικής πολεμικής βιομηχανίας μας, θα σας έπειθα;

Φυσικά, θα σας «ανοικοδομούσα» αργότερα.

Αν σας έλεγα ότι στην τσέπη μου έχω λεφτά, πες μου πόσα είναι αλλιώς θα σε βομβαρδίσω, δηλαδή θα σου φέρω λίγη δημοκρατία να σου βρίσκεται, πόσες πραγματικά περισσότερες πιθανότητες θα είχατε να βρείτε το σωστό νούμερο; Γιατί τέτοιας λογικής «διλήμματα – αινίγματα – ερωτήματα» οδηγούν στους πολέμους της εποχής μας – ας πούμε στα «ανθρώπινα αδιέξοδα» του καιρού μας. Ψέματα και αλητεία. Εισπνέεται βαθιά, κάθε μέρα γύρω στις 8 το βράδυ και κάθε πρωί στα περίπτερα. Να είστε όλοι εκεί.